Ad van Manen, zijn leven was DOVO
“DOVO heeft mijn leven gekleurd”
Hij is net gearriveerd van de jaarlijkse lunch die hij met oud zaalvoetballers, waar hij op zijn 77ste mee is gestopt, onderhoudt als we hem thuis treffen. Ad van Manen (80) is een rustig type maar wel een met een winnaars mentaliteit en volgens zijn vrouw bezeten van sport. Vanaf zijn 14de is hij lid van DOVO. Als er één is die hier gepassioneerd over kan vertellen dan is Ad het wel. Ter gelegenheid van het 60-jarig bestaan in 1993 van de ‘Old Friends’, schreef hij er zelfs een (jubileum) boek over met de titel – 60 jaar lief en leed met de Rood-Witten -. 
Ad in zijn achtertuin aan de Kerkewijk.
Naast zijn auteuristische trekjes en teken- en schilderactiviteiten is hij bovenal een man met een rood hart: “Ik ben vanaf mijn 14de lid, nu dus 65 jaar. Het DOVO virus heb ik doorgegeven aan onze zonen en kleinzonen die net als opa op dezelfde positie speelt, linksback, linkervleugelverdediger heet dat tegenwoordig. Ik ben altijd bij DOVO gebleven. Dat rooie paste mij wel. Van mijn 18de tot mijn 30ste heb ik in het eerste team gespeeld. Daarna zakte ik af naar het tweede en vervolgens het derde team. In die tijd van het eerste werd ik vier keer geselecteerd voor het nationaal zaterdagamateurelftal. Dat waren internationale wedstrijden tegen amateurelftallen uit onder andere Frankrijk, Zwitserland en België. Verder heb ik er jaren in het bestuur gezeten, was voorzitter van de elftalcommissie, zat er negen jaar in de businessclub, was redactielid van het clubblad, zat in de jaren ’90 in de jubileumcommissie en was er leider van het derde team”, aldus Ad.
Ad (staande tweede van links) in DOVO 1 in 1962 tegen Quick Boys
“DOVO heeft mijn leven gekleurd”, gaat Ad verder. “Je geeft wat maar je krijgt er ook wat voor terug zoals kameraadschap, saamhorigheid en niet te vergeten sportiviteit. Het vormt je. En mij niet alleen. Mijn vrouw was er ook altijd bij betrokken en stond er ook achter. Naast het spelen moest er natuurlijk getraind worden. Eerst één later twee keer per week”.
Wat onderscheidt DOVO? “Hoewel de hoofdmacht het visitekaartje is van de vereniging draait niet alles om het voetbal. Er wordt meer en meer ingezet op maatschappelijke activiteiten zoals buitenschoolseopvang, samenwerking met scholen, huiswerkbegeleiding en re-integratie van jonge mensen met een Wajong uitkering. Op voetbalgebied hebben we onder andere sinds 2005 een damesteam (promotie 2017), is er een 60+ Oldstars team en een G-team. Met andere woorden voor iedereen is er plek zowel prestatie- als recreatief gericht. Dat siert de club. Maar ook weer niet alles bekijk ik met een DOVO bril. Hoewel verlies pijn doet, als de tegenpartij beter voetbal laat zien heb ik er ook vrede mee. Gelukkig liep het seizoen voor het eerste team goed af en promoveerde zo naar de derde divisie”, aldus Ad die nog alle thuiswedstrijden van DOVO 1 bezoekt.
Volgens een oudgediende had Ad als voetballer een eigen specialiteit ontwikkeld. “Dat klopt, ik was een technische voetballer, al zeg ik het zelf, die er bij tijd en wijle een schaarbeweging in gooide. Die had ik mezelf aangeleerd net als het voetbal zelf. Van mijn ouders had ik dat niet meegekregen. Met een stel jongens hadden we een straatteam in de Zandstraat SANO (Steeds Aanhouden Nooit Opgeven)geheten. In die Zandstraat zat ook schoenmaker Wim Kroesbergen waar ik mijn eerste Goliath voetbalschoenen kocht. Faas (Wilkes, red.) was mijn idool. Hoewel er geen beelden van hem waren vormde ik een beeld door wat ik over hem hoorde via de radio bij interlandwedstrijden en wat er werd geschreven. Zo was hij handig met de bal en dat sprak mij enorm aan”.
Ad tot slot: “DOVO wordt nog altijd ervaren als een vriendenclub met een wijdverbreide reputatie. Heel Nederland kent DOVO. De club die volgend jaar 85 jaar bestaat en waar ik 65 jaar lid van ben kijk ik mooi op terug. Natuurlijk waren er ook dieptepunten zoals de degradatie in 2006 en niet te vergeten de grote brand van het clubhuis in 1975. Maar het heeft me meer vreugde dan verdriet gebracht”, aldus Ad van Manen.
Tekst en Foto’s Gertjan van Capellen
