Even voorstellen… uit de wijk!

Blinde Rein van der Louw:
“Ik denk niet in termen van problemen maar in uitdagingen”

Uit cijfers blijkt dat er in Nederland circa 76000 blinde mensen zijn. Rein van der Louw (68), geboren in Alphen aan de Rijn maar sinds anderhalf jaar woonachtig in Veenendaal-Zuid, is zoals hij het zelf zegt, zo blind als het maar kan. Stichting Bartimeus, een instelling ten behoeve van zorg voor slechtziende en blinde mensen, levert Rein zelfredzaamheid en zelfstandigheid. Samen met zijn vrouw Suzanne kan hij zich binnenshuis goed redden. Rein verpakt zijn verhaal met een flinke dosis humor en zelfspot: “Daar moet je oog voor hebben” of “Ik zal het deze keer door de vingers zien” of “Ik knijp wel een oogje dicht” of over zijn huwelijk “Het was geen liefde op het eerste gezicht”. En zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Hoe oud was hij toen hij zich bewust werd van zijn oogziekte? “Vooropgesteld, ik ben slechtziend geboren. Toen ik een jaar of 4 was merkte ik dat ik niet met andere mee kon komen. Zo rond mijn zevende werd ik me bewust van mijn blindheid. Na een half jaar reguliere basisschool kwam ik bij Bartimeus terecht. Hier vervolgde ik de basisschool en aansluitend de MULO (Nu Mavo, red.) die ik niet afmaakte. Op mijn veertiende ging ik van de slechtziende naar de blinde school van Bartimeus. Hier heb ik handelscorrespondentie gedaan en het middenstandsdiploma gehaald. Ik was 21 toen ik een baan kreeg aangeboden als telefonist bij een ingenieursbureau in Amersfoort. Hier heb ik 42 jaar met plezier gewerkt”, klinkt het stellig.

“Mijn blindheid zit in de familie. Mijn opa had het, mijn moeder was draagster maar mijn 3 broers hadden het niet. Een neef was ook blind. Ik zeg altijd, ik ben de fitste van de familie alleen blind”, aldus Rein die weet dat hij door zijn omgeving wordt gewaardeerd vanwege zijn positieve karakter. Hij denkt in termen van uitdagingen, niet in problemen.
De naam Bartimeus is reeds gevallen. Rein: “Bij Bartimeus kunnen visueel beperkten, slecht zienden en blinden onder andere een opleiding volgen, vindt er nazorg plaats, wordt er mobiliteitstraining gegeven, kan er informatie en advies worden ingewonnen over aanpassing en hulpmiddelen en vinden er familieavonden plaats waar de partners ook bij betrokken zijn. Persoonlijk heb ik veel baat bij de mobiliteitstraining, zeker als je bedenkt dat de toegankelijkheid in Veenendaal beter kan. Wellicht behoort dat binnenkort tot het verleden. De gemeente is welwillend en staan open voor ideeën. Inmiddels zijn hier rond het Bruïneplein op mijn verzoek blindegeleidentegels neergelegd. Die komen nu ook te liggen op de Patrimoniumlaan. Op de Rembrandtlaan en de Kerkewijk komen zebra’s. Samen met Bartimeus hebben we voor realisatie van de zebra’s de druk opgevoerd en zie daar, met resultaat! De bewustwording in Veenendaal komt op gang. Door die bewustwording van de gemeente hoop ik dat ik binnenkort ook zelfstandig naar het gemeentehuis of poli kan. Die bereikbaarheid laat nog te wensen over. In het oogcafe, wat sinds vorig jaar in de Cultuurfabriek is gevestigd, kunnen mensen met een visuele beperking eens in de twee maanden hun ervaringen delen over dit soort dingen”.
Op onze vraag of blinden ook wel eens vergeten dat ze blind zijn, kan hij een lach niet onderdrukken. Rein: ”Nou vergeten eigenlijk niet, wat ik wel vergeet is mijn stok. Ik vraag me nooit af waarom ik het heb, kan er ook niet boos om worden”. Zijn vrouw Suzanne waar hij in 2013 mee trouwde vond het geen issue. Suzanne daarover: “Hij kan mij dan wel niet zien met zijn mooie blauwe ogen, hij kan me wel voelen. Mooi toch? We gaan er makkelijk mee om. Het enige wat ik doe is de administratie. Het is een wisselwerking”.
“Hulpmiddelen die ik onder andere gebruik is een stok die altijd wit is om aan te geven dat je blind ben, een brailleleesregel met spraak, een brailletypemachine en een webbox waar ik via internet naar tv kan luisteren maar ook naar deze krant kan luisteren. Verder ben ik in bezit van een elektrische tandem waar ik met Suzanne de omgeving mee afstruin. Verder kan ik genieten van gospelmuziek en lees ik onder andere Hendrik Groen. Zelf creëer ik foefjes om het leven zo aangenaam mogelijk te maken. Lid ben ik van de oogvereniging en ga twee keer per week naar de sportschool. Verder hebben we de keuken zo aangepast zodat koken me goed afgaat. Ik kan me goed redden. Vast punten in huis zijn essentieel maar ook handig is de looplijn in huis. Natuurlijk gaat er wel eens wat mis. Eigenlijk doe ik alles behalve de administratie. Boodschappen doe ik met begeleiding. Dan vragen ze wel eens – kan ik iets voor u doen? – Helaas zeg ik dan, ik ben vandaag niet met de auto maar dat duurt niet lang want dan behoort een zelfsturende auto tot de mogelijkheden”.
Hoe is het met de andere zintuigen gesteld? “Prima, ik mag alles hebben van de dokter. Waar ik op moet letten is mijn houding doordat je motoriek als blinde anders is en me op mijn gehoor moet oriënteren. Kleuren weet je alleen als je niet blind ben geboren. Herinneringen daarentegen zijn er wel, net als met dromen. Ik droom in beelden. Slapen doe ik met mijn ogen dicht, ja we zijn net mensen, maar dat heb ik ook als ik wakker ben. Als de dagen grijs zijn merk ik maar ook als de zon schijnt. Ik zeg altijd, ik ken mensen met een grotere beperking. Het leven van een blinde hoeft niet saai te zijn. Het is maar net wat je ervan maakt. Lichamelijk mag ik dan blind zijn, geestelijk zie ik scherp. Over geestelijk gesproken, samen hebben we veel steun aan het geloof. We kerken bij Mozaiek 0318. Hier voelen we ons welkom en thuis. De preek mag dan niet altijd blijven hangen, de humor en de muziek wel. Ik voel me werkelijk een gelukkig mens”, besluit Rein ons gesprek.

Door Gertjan van Capellen
Foto’s Suzanne van der Louw