Frans en Marina Davelaar
Ze wonen nu bijna drie jaar in Veenendaal zuid nadat ze 40 jaar aan de Holleweg hadden gewoond in het huis van zijn ouders. Maar de zestigplussers verkozen ontspanning in Zuid boven het onderhoud aan hun grondgebonden woning. We zijn thuis bij de altijd praatgrage Frans Davelaar en zijn vrouw Marina die een riant hoekappartement bewonen aan de Slotemaker de Bruïnestraat in een van de drie prachtige gebouwen met de naam Matisse, genoemd naar een vermaarde schilder uit de Franse kunsthistorie. Wonen in Matisse is wonen met een wow factor!
Over vermaard gesproken kan Frans wedijveren met de genoemde schilder maar dan vooral op het gebied van sport en muziek. “Muziek zit in mijn DNA. In 1965 speelde ik al in de band Relax samen met vrienden tot 1968. Maar de één krijgt verkering, de andere trouwt of wordt vader. Helaas zijn ze allemaal overleden. Voor de reünies, die in 1997 in diverse plaatsen en locaties plaats vonden, kwamen we nog geregeld bij elkaar. Dat waren fantastische avonden. Muziek was echt mijn ding, bezocht ook veel concerten. Als je het nu nog hebt over bands als de Stones, de Who of Fleetwood Mac, krijg ik nog steeds kippenvel. Ook op sportgebied was ik actief. Zo voetbalde ik bij Kulan (SKF, red.), NSVS en Renswoude. Verder schaats en skeeler ik en zit veel op de mountainbike. Vandaag ben ik nog in Harderwijk geweest, een tocht van zo’n 90 kilometer. Ik kom uit een groot gezin, een echt arbeidersgezin. Op mijn 15de ben ik gaan werken in de bouw bij Boers aan de zandstraat. En dan s’ avonds naar de avondschool om wat bij te leren. Op een gegeven moment leerde ik Marina (van Asselt, red.) kennen waar ik in 1976 mee trouwde. We kregen een dochter, Sharon”.
Wat is Frans voor een man vragen we Marina. “Heb je even? Nee gekheid. Frans is een lieve en een bezorgde man die niet tegen onrecht kan en is recht door zee. Natuurlijk is hij net als iedere man soms ook een beetje ondeugend”. Frans wil haar de details besparen: “Met 57 ½ ben ik de VUT in gegaan en kreeg ik op mijn 58ste een hartinfarct op de mountainbike. Maar het kwam gelukkig allemaal weer goed. Qua wonen hadden we het al jaren over makkelijker wonen. Verbouwen vonden we geen optie. Dan maar verhuizen. En nu zitten we al weer drie jaar hier. Het was liefde op het eerste gezicht”.
Marina kan het beamen. “Ik heb hier tot mijn 23ste op de Klaas Katerstraat gewoond en kende de Zuidwijk wel een beetje. Het mooie van deze plek is dat je uitzicht heb op een levendig winkelplein waar je alles bij de hand heb. In de woning komt veel licht naar binnen en achter hebben we een groot gemeenschappelijk dakterras. Hard stoken is er hier niet bij en van de levendigheid zoals op de vrijdagmarkt hoor je niets. We hebben het hier uitstekend naar onze zin”, aldus Marina. “De markt op vrijdag”, gaat Frans verder, “is een prachtige voorstelling met geduldige en ongeduldige mensen. Het is lachen, gieren en brullen soms. Ook het contact met de buren is prima. Zo lang onze gezondheid het toelaat blijven we hier wonen”, weet Frans zeker.
Marina heeft wel een kanttekening: “Stel als ik alleen overblijf dan zou ik hier niet blijven. Dan is het te groot”. Frans daarover: “Het gebruikoppervlak mag dan 104 m2 bedragen, ik zou hier wel blijven. Maar voorlopig wonen we en leven hier met veel plezier. Aan ons zijn de geraniums nog niet besteed”, aldus Frans die zich nogal eens realiseert dat hij een turbulent leven heeft gehad maar tegelijkertijd ook een mooi en boeiend leven.
Door Gertjan van Capellen.
